Μιλάει από τη γρίλλια του παραθύρου μια ΓΥΝΑΙΚΑ.

ΓΥΝΑΙΚΑ

Ε, ποιος είν’ εκεί;

ΧΟΥΑΝ

Μπα… Μίλησε κανείς ή μου φάνηκε;

ΓΥΝΑΙΚΑ

Ευγενής φαίνεσαι κι’ άνθρωπος συνετός, καθώς βέβαια κι’ ο φίλος σου, ο μαρκήσιος. Δώσε του αυτό το χαρτί και πρόσεχε, γιατί απ’ αυτό κρέμεται μιας μεγάλης αρχόντισσας η χαρά.

ΧΟΥΑΝ

Και βέβαια θα το δώσω, είμαι φίλος του κ’ ιππότης.

ΓΥΝΑΙΚΑ

Αρκεί, κύριε ξένε. Έχε γεια.

ΧΟΥΑΝ

Πάει. Χάθηκε της γυναίκας η φωνή, σάμπως μαγική να ήταν και να ’ρθε σε μένα το χαρτί με τον αγέρα ταχυδρόμο. Δίχως αμφιβολία από την κυρά που τώρα μού ’λεγε ο μαρκήσιος θε νά ’ναι. Τυχερός, λοιπόν, εστάθηκα. Σωστά με λέει η Σεβίλλια απατεώνα, καθώς η πιο μεγάλη μου χαρά είναι γυναίκες να πλανεύω και δίχως τιμή να τις αφήνω. Δόξα σε σένα, Θεέ μου, που βοηθάς και το γράμμα θ’ ανοίξω. Μήπως όμως είν’ τίποτ’ άλλο; Μπα… Ας γελάσω. Ορίστε, τ’ άνοιξα και δικό της βέβαια είναι, αφού υπογράφει, δόνια Άννα, και λέει: Ο άπιστος πατέρας μου κρυφά με παντρεύει δίχως τίποτα να μπορώ να κάνω, δεν ξέρω αν θα ζήσω άλλο ύστερ’ απ’ αυτό, γιατί με τούτο πού ’κανε με θανάτωσε. Αν αλήθεια μ’ αγαπάς, όπως λες, την αγάπη σου δείξε σε τούτη την περίσταση. Και για να δεις πόσο σ’ εκτιμώ, έλα στις έντεκα απόψε, θα έχω την πόρτα ανοιχτή, την ελπίδα σου πρώτα να χαρείς και συνάμα της αγάπης μας το τέλος. Για να σ’ αναγνωρίσει, ακριβέ μου, η δούλα μου η Λεονορθίλλια ότι είσαι συ αυτός που φέρνει τον έρωτά μου, μπέρτα να φορείς ανοιχτόχρωμη. Σε σένα τη ζωή μου εμπιστεύουμαι κι’ αντίο… — Άμοιρε εραστή! Γίνηκε ποτέ κάτι παρόμοιο; Από τώρα γελώ με τη δουλειά που θα σκαρώσω. Πρώτα ο Θεός, εγώ θα τη χαρώ με το ίδιο κόλπο που στη Νάπολη χάρηκα την Ισαβέλα.

Tirso de Molina, Δον Χουάν Τενόριο. Ο απατεώνας της Σεβίλλιας, μτφρ. Ιουλία Ιατρίδη, Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1972, σ. 65-67.