Στη διακαλλιτεχνική προσέγγιση της παρωδίας που επιχειρεί, η Hutcheon υποστηρίζει μια πιο διευρυμένη κλίμακα λειτουργιών της παρωδίας, την αντιμετωπίζει ως έναν τρόπο συνέχειας της λογοτεχνίας, ανασκευάζοντας την άποψη της Rose, και την απαλλάσσει από την υποχρεωτική της σύνδεση με τη σάτιρα.
Στον 20ό αιώνα η παρωδία είναι ένας από τους βασικούς τρόπους θεματικής και μορφικής δόμησης των κειμένων με πολιτισμικές και ιδεολογικές διαπλοκές ως προς την ερμηνευτική λειτουργία του. Είναι ένας από τους κύριους τρόπους αυτοαναφορικότητας, ένας διάλογος για την τέχνη με τα μέσα της τέχνης.
[…]
Η παρωδία αποτελεί μια μορφή μίμησης η οποία χαρακτηρίζεται από ειρωνική ανατροπή, όχι πάντα εις βάρος του παρωδούμενου κειμένου.
[…]
Πρόκειται για επίσκεψη, με κριτική απόσταση, σε ένα παλαιότερο κείμενο, μια επαναδραστηριοποίηση που καθορίζεται πλέον από τη διαφορά παρά από την ομοιότητα.
[…]
Πρόκειται για δημιουργική προσέγγιση της παράδοσης. Όχι βέβαια νοσταλγική μίμηση παλαιών προτύπων, αλλά μοντέρνα ανακωδικοποίηση, η οποία νομιμοποιεί τη διαφορά στην καρδιά της ομοιότητας, πράγμα που πετυχαίνεται χάρη στα καινούργια συμφραζόμενα, τα οποία οπωσδήποτε διαφοροποιούν το νόημα και συχνά και τη λογοτεχνική αξία.
Linda Hucheon, A Theory of Parody. The Teachings of Twentieth-century Art Forms, Menthuen, Νέα Υόρκη 1985, σ. 2, 6 & 8. Μτφρ. για τους Σελιδοδείκτες: Κατερίνα Κωστίου.
