Το ποίημα του Καβάφη (1863-1933) «Στα 200 π.Χ.» είναι ένα παραδειγματικό ποίημα «κυλιόμενης» ειρωνείας. Το αφηγηματικό προσωπείο σχολιάζει με αμφιθυμία, όχι δίχως ειρωνεία, τη στάση των Λακεδαιμονίων που δεν δέχτηκαν να πάρουν μέρος στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στην πορεία της αφήγησης, όμως, το αφηγηματικό προσωπείο αυτοϋπονομεύεται, καθώς επαίρεται για τη θνησιγενή επικράτεια, στην οποία οδήγησαν οι νικηφόροι πόλεμοι του Μακεδόνα. Όμως, καθώς η Ρώμη έχει ήδη απλώσει τα δίχτυα της στα Ελληνιστικά βασίλεια, ο αφηγητής όφειλε να έχει διαισθανθεί ότι το τέλος τους βρίσκεται πολύ κοντά. Επομένως, ο τελευταίος στίχος συνιστά ειρωνική αντίστιξη προς τον λόγο του αφηγητή, καθώς μπορεί να προσληφθεί είτε ως απαξιωτικό σχόλιο του αφηγητή προς τους Λακεδαιμόνιους, είτε ως ειρωνικό σχόλιο, καθώς η στάση των Λακεδαιμονίων είναι η ιδέα που υποστασιώνει το ποίημα. Διαβάζει ο Γ.Π. Σαββίδης. Από τον δίσκο K.Π. Kαβάφη. Ποιήματα, IΙ (1919-1933), Διόνυσος 1965 (σειρά: «Ελληνικά ποιήματα»).

Βλ. και Κωστίου 2005α, 148-152. Το ποίημα του Καβάφη ανθολογείται και στα σχολικά βιβλία λογοτεχνίας (Ψηφιακό Σχολείο ).