Το ποίημα του Γιάννη Κοντού είναι ένα σπονδυλωτό ποίημα αποτελούμενο από 48 πεζόμορφα μέρη. Εδώ παρατίθεται το 43. Ο εντός παρενθέσεως υπότιτλος είναι ενδεικτικός της απόπειρας του ποιητή να αναφερθεί σε μια κινηματογραφική τεχνική, στοιχεία της οποίας χρησιμοποιεί κατ’ αναλογία για να συνθέσει το ποιητικό κείμενο. Το συγκεκριμένο μέρος περιγράφει τον εφιάλτη του μέλλοντος με μια διαδοχή από έντονα οπτικές αλλά και μερικές ακουστικές εικόνες. Τα αφηγηματικά σχόλια είναι ελάχιστα. Επίσης, ο παραλογισμός ορισμένων εικόνων μπορεί να συνδεθεί με το σινεμά του φανταστικού.
43. Το μάτι βρήκε μια γωνιά και γέννησε τα αυγά του. Καλοκαίρι γεμάτο σκνίπες — σεισμούς — αποκαλύψεις. Μια παγωμένη λάμπα στο διάδρομο, φωτίζει ένα προφίλ και μια φωνή: είναι κανείς μέσα; είναι κανείς μέσα; Το προφίλ κολλάει στον τοίχο και μένει μ’ ανοιχτό το στόμα. Έξω ο ήλιος βαράει στο κούτελο ένα άγαλμα. Φωνές πίσω από τις νεραντζιές. Κρότοι κεφαλιών στην άσφαλτο. Το πετρέλαιο αναβρύζει στα δημόσια ουρητήρια. Το χρήμα γέμισε τις στέρνες μας. Νερό πουθενά. Το μάτι βρήκε μια γωνιά και γέννησε τ’ αυγά του — τις εικόνες του μέλλοντος —
Γιάννης Κοντός, Φωτοτυπίες, Κέδρος, Αθήνα 1977, σ. 7-19: 17.
