Η περίφημη τελική σκηνή της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη, Zorba the Greek (1964), έχει αποτυπωθεί στη μνήμη των θεατών της όχι μόνο για την εικόνα του χορού, αλλά και για τον ήχο της, τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Σημασία, όμως, έχει και το περιεχόμενο αυτής της τελικής σκηνής, αν το συγκρίνουμε με το τέλος του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη, Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1946). Στην ταινία βλέπουμε τον Ζορμπά και το αφεντικό, ύστερα από την ολοσχερή αποτυχία του εναέριου σιδηρόδρομου μεταφοράς ξυλείας, να χορεύουν το συρτάκι στην ακρογιαλιά. Έτσι, η ταινία ολοκληρώνεται με το καθησυχαστικό happy end ενός συνεχιζόμενου στο διηνεκές φιλικού ξεφαντώματος. Αντίθετα, στο τέλος του μυθιστορήματος ο ήρωας-αφηγητής, που είναι συγγραφέας, πληροφορείται, χρόνια ύστερα από τη σχέση και τον χωρισμό τους με τον Ζορμπά, τον θάνατο του φίλου του και επιστρέφει στη συγγραφική τέχνη.