Στη σκηνή από την ταινία του Woody Allen, Η Χάνα και οι αδελφές της (1986), ακούγονται δύο τετράστιχες στροφές από το ποίημα «LVII» της συλλογής ViVa (1931) του αμερικανού ποιητή e.e. cummings (1894-1962) (βλ. ολόκληρο το ποίημα πιο κάτω). Στην ταινία του Allen, που δείχνει με τη συγκεκριμένη σκηνή πόσο γόνιμος μπορεί να γίνει ο διάλογος του σινεμά με την ποίηση, το ποίημα του cummings αξιοποιείται, προκειμένου να γίνει η ερωτική εξομολόγηση ενός άντρα σε μια γυναίκα.
somewhere i have never travelled,gladly beyond any experience,your eyes have their silence: in your most frail gesture are things which enclose me, or which i cannot touch because they are too near
your slightest look easily will unclose me though i have closed myself as fingers, you open always petal by petal myself as Spring opens (touching skilfully,mysteriously)her first rose
or if your wish be to close me,i and my life will shut very beautifully,suddenly, as when the heart of this flower imagines the snow carefully everywhere descending;
nothing which we are to perceive in this world equals the power of your intense fragility:whose texture compels me with the colour of its countries, rendering death and forever with each breathing
(i do not know what it is about you that closes and opens;only something in me understands the voice of your eyes is deeper than all roses) nobody,not even the rain,has such small hands
