Το σύντομο ποίημα του Τίτου Πατρίκιου, «Στον κινηματογράφο» (1963), αναφέρεται μόνο στο ψυχαγωγικό βίωμα του κινηματογράφου, αλλά με τρόπο που συνδέεται με την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της εποχής του. Ο χώρος της κινηματογραφικής αίθουσας και η προβαλλόμενη εκεί ταινία λειτουργούν ως η επιθυμητή φυγή από τη σύγχρονη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, όπου κυριαρχούν οι διακρίσεις, η βία και οι διώξεις. Επίσης, το ποίημα μπορεί να χαρακτηριστεί υπαινικτικό ως προς το ότι, μέσω της υποδήλωσης της φαντασιακής φυγής που το σινεμά προσφέρει, αναπτύσσει έναν μηχανισμό άμυνας απέναντι στη σκληρή ή και αποκρουστική κοινωνική πραγματικότητα.