Το ποίημα αυτό του Αναστάσιου Δρίβα, δημοσιευμένο το 1936 (περ. Τα Νέα Γράμματα, τχ. 9-10) και περιλαμβανόμενο στην ενότητα των μοντέρνων ποιημάτων του «Μια δέσμη αχτίδες στο νερό», είναι πιθανόν το πρώτο ελληνικό ποίημα με θέμα μία γυναίκα ηθοποιό-ίνδαλμα, την Greta Garbo (1905-1990). Ποίημα λατρευτικό για τη διάσημη ηθοποιό, συντίθεται από έντονες οπτικές εικόνες, που πιθανόν βασίζονται σε οπτικά ερεθίσματα από ταινίες της, και χαρακτηρισμούς του εσωτερικού κόσμου της, που προσπαθούν να υποβάλλουν την «ενδόμυχη» ουσία της σχέσης ανάμεσα στον ποιητή και το γυναικείο κινηματογραφικό είδωλο.
Ράγισμα πάγων σε πολική ατέλειωτη μοναξιά φλόγα του κίτρινου κερένιου ρόδου — πάθος που ξέρει να μεταπλάθεται τεφρή ουσία μυστική πηλός στα χέρια του τεχνίτη.
Είν’ η σκιά σου καθώς σπαράζει όμοια με τη ζεστή φτερούγα του πουλιού σα μάτωσε το τρυφερό απάτητο χιόνι — ομορφιά ευκίνητη σπασμωδική και σαν από κοράλλι.
Είν’ η σκιά σου φωνή του ενδόμυχου δοκιμασμένου κόσμου το αστάθμητο η απόχρωση ο λυγμός των αποσιωπήσεων η τομή που ξεχωρίζει η αιχμή που θανατώνει.
Η ευγένεια η καλοσύνη χρωματίζουν τη μορφή σου η αιθρία του χιονιού του κύκνου συμπληρώνει το μυστήριό της — ένα με την ύλη του γλαυκού σαν ξημερώνει ένα με το κόκκινο τριαντάφυλλο στη μοναξιά του χειμωνιάτικου κήπου.
Αναστάσιος Δρίβας, Τα έργα, φιλολ. επιμ. Ευριπίδης Γαραντούδης & Μαίρη Μικέ, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 2012, σ. 258-259.
