Το λεύκωμα του Φάις (2002) εμπεριέχει πενήντα φανταστικούς μικρούς μονόλογους προσώπων που βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο: παρίες, άστεγοι, μετανάστες, ρακοσυλλέκτες, πόρνες, ναρκομανείς. Οι εικόνες του Φάις αιχμαλωτίζουν τέτοιους ανθρώπους στους δρόμους της Αθήνας στα εύπορα χρόνια πριν από την Ολυμπιάδα του 2004.
Βρίσκω ένα κουμπί. Σκύβω, το παίρνω, το βάζω στην τσέπη. Βρίσκω ένα τσιμπιδάκι. Σκύβω, το παίρνω, το βάζω στην τσέπη. Βρίσκω ένα μουτζουρωμένο χαρτάκι. Σκύβω, το παίρνω, το βάζω στην τσέπη. Ο Θεός βρίσκεται στη λεπτομέρεια. Βρίσκω ένα γάντι, μια τσατσάρα […]. Κάνω ανθρώπους με τα μάτια μου. Έχω όραση δυνατή. Αλήθεια. Τον ήλιο βλέπω κι είναι σαν αχινιός. Είμαι λίγο με τη φύση δεμένος πολύ. Αν μιλάς στο Θεό, προσεύχεσαι. Αν σου μιλάει ο Θεός, είσαι σχιζοφρενής. Μας έχουν πρήξει. Δροσιά, δροσιά!
Μισέλ Φάις, Η πόλη στα γόνατα, Πατάκης, Αθήνα 2002, σ. 41.
