Το κυρίως σπίτι του ποιητή είναι η γλώσσα. Χωρίς τη γλώσσα δεν παράγεται ποίηση. Και καθώς ποίημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά λέξεις η μια δίπλα στην άλλη —το ζήτημα είναι να βρεις τη σωστή τους σειρά— έχουμε νέες τάσεις και τεχνικές ποίησης όταν αλλάζουμε τη σειρά των λέξεων, αφομοιώνοντας συνεχώς το βάθος των πραγμάτων και νοημάτων και τον απόηχο τους μέσα στη ζωή. Οι ιδέες κατοικούν μέσα στις λέξεις και το ποίημα μεταμορφώνεται σε κάτι κυρίαρχο αν μπορεί να αποπνέει φρεσκάδα, αισιοδοξία, νοσταλγία και ρήξη με το τετριμμένο. Έχουμε νέες τάσεις στην ποίηση όταν διακινδυνεύουμε την επανάπαυση για να ανοίγουμε νέα μονοπάτια για να πορευτεί η ποίηση. Έχουμε νέες τεχνικές ποίησης όταν στην αναζήτηση διαφορετικής τοποθέτησης των λέξεων μέσα στο ποίημα μάς καθοδηγεί όχι τόσο η ανάγκη για πειραματισμό αλλά το όραμα μιας ποίησης που δεν περιγράφει μόνο, αλλά και θέτει ερωτήματα που ταράσσουν, όταν μας καθοδηγεί όχι το προσωπικό όραμα, αλλά η ανάγκη συνοχής λέξεων και νοημάτων, εικόνων και μεταφορών, συμβολισμών και αφηγηματικού ύφους. Διεκδικούμε νέες τάσεις και τεχνικές όταν αφήνουμε την έμπνευση να μας καθοδηγεί προς την υπέρβαση. Εμείς απλώς φροντίζουμε να έχουμε το σπίτι που κατοικεί η γλώσσα μας νοικοκυρεμένο και λιτό.

Αναδημοσιεύεται από το ηλεκτρονικό περιοδικό Poeticanet (ανακτήθηκε τον Ιανουάριο 2016).