Η οικοδόμηση του ποιήματος γίνεται για το παρακάτω ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη ανεξέλεγκτη, καθώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες εκτός της αλήθειας που πρέπει να συνυπολογιστούν στην επιχείρησή της. Η πορεία της ποιητικής δημιουργίας είναι ανάποδη, από κάτω προς τα πάνω, από τα θεμέλια προς τον αέρα, εφόσον το ποίημα δεν είναι μόνο ένα γραμμένο κείμενο, αλλά διαθέτει όγκο αυτόνομο, τον οποίο αποκτά υποβάλλοντας σε παιγνιώδεις δοκιμασίες τον συγγραφέα του. Όμως, η ψευδαίσθηση της σταθερής και ευμεγέθους βάσης αποκαλύπτεται σταδιακά: κομμάτια ανεξαρτητοποιούνται και χάνουν τη σημασία τους, η ιστορία, προσωπική και λογοτεχνική, ανταγωνίζεται με τη νεωτερικότητα και το τέλος παραμένει ανοιχτό: είναι το τελευταίο σημείο, η κορυφή, που συνοψίζει παραπλανητικά τον όγκο της ποιητικής πυραμίδας. Κάθε ποίημα είναι και μια γέννα από μέσα προς τα έξω, μια διαδρομή από τα χαμηλά προς τα υψηλά, ένα κυνήγι με τον χώρο και τον χρόνο, μια ασθματική καταδίωξη όσων γράφτηκαν, γράφονται και θα γραφτούν σε μια εμπειρία που υποστασιοποιείται μόνο κειμενικά. Η αλήθεια του ποιήματος αποτελεί την εικονική ή μεταφορική προσομοίωση της δημιουργίας και του νοήματός του που εμπεριέχει στην κατασκευαστική και πολυδαίδαλη δυναμική της η ίδια η γλώσσα του.