Στο ποίημα του Χάρη Βλαβιανού, που διαλέγεται διακειμενικά με το περίφημο «Poetry» της Marianne Moore (Complete Poems of Marianne Moore, Macmillan, New York 1967, σ. 36), δίνονται δύο ανοικτές εκδοχές ερμηνείας της ποίησης. Η ποίηση παρουσιάζεται ως αντικείμενο απέχθειας, κοινό τόσο για τον ομιλητή του ποιήματος και όσους προηγήθηκαν ποιητικά περιγράφοντας το ίδιο συναίσθημα όσο και για τον υπονοούμενο και ευρύτερα νοούμενο δέκτη (αναγνώστη). Πρόκειται για ένα άχρωμο και ατέρμονο scrabble με «ξαφνικές κρίσεις λεκτικής ευφορίας». Η χρήση της αγγλικής λέξης είναι εδώ ενδεικτική της αμηχανίας ή απαξίωσης απόδοσης της ερμηνείας της ποίησης ως απρόσεκτης γραφής, κακογραφίας, ορνιθοσκάλισματος, παιχνιδιού συναρμολόγησης λέξεων, αγώνα, αναρρίχησης. Η σύγχρονη ποίηση καθορίζεται από τη δυσκολία και την υπέρβασή της. Οι σκιές που κάνουν τα φύλλα θαμπώνουν κάθε απορριπτική ή ορθολογιστική αναγνωστική διάθεση από τον υποψιασμένο αναγνώστη. Πού βρίσκεται, τελικά, η υπερβατική αξία (αν υπάρχει) και η ηδονή της λογοτεχνίας; Ίσως στην αυθεντικότητα της συνύπαρξης φανταστικού και πραγματικού, όπου το μελάνι της ρυθμικής γραφίδας του θανάτου ή της ποίησης, αλλά και κάθε άλλης τραγικής ή ωραίας πτυχής της πραγματικότητας, υπερβαίνει τις σιωπές και δημιουργεί τον ποιητικό λόγο.