Το ζήτημα της σχέσης της ποίησης με τη μουσική είναι πολυδιάστατο, παλιό και ταυτόχρονα νέο, και πάντοτε κεντρικό σε κάθε προσέγγιση όχι μόνο του ερωτήματος «τί είναι ποίηση;», αλλά και του ερωτήματος «τί είναι μουσική;». Ας δούμε, π.χ., τί λέει για τη «μουσική γλώσσα» ο Kofi Agawu (1999):
Αντίθετα από τη γλώσσα, η οποία λειτουργεί τόσο ως μέσο επικοινωνίας («κοινή γλώσσα») όσο και ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης («ποιητική γλώσσα»), η μουσική γλώσσα υπάρχει κυρίως με την «ποιητική» έννοια, παρόλο που μπορεί να λειτουργεί και για επικοινωνιακούς σκοπούς.
Το ζήτημα της σύνθεσης αλλά και της αυτονομίας των τεχνών, της σχέσης τους με την καθημερινή ζωή, καθώς και της φύσης των «χρονικών τεχνών» (όπως η μουσική και ο χορός) σε σχέση με τις «τέχνες του χώρου» (όπως η ζωγραφική, η γλυπτική ή η αρχιτεκτονική) είναι κεντρικά ζητήματα σε κάθε διερεύνηση της σχέσης ποίησης και μουσικής· όπως είναι και οι σχέσεις των ποιητών με το μουσικό περιβάλλον της εποχής τους, η ενασχόλησή τους με συγκεκριμένα είδη μουσικής και ο διάλογός τους με συγκεκριμένους μουσικούς.
Από τα λογοτεχνικά κινήματα, οι ποιητές του συμβολισμού και του μοντερνισμού (και κυρίως του λεγόμενου «υψηλού» μοντερνισμού) έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση της ποίησης με τη μουσική. Η ποιητική τους μπορεί εύστοχα να ονομαστεί «μουσική ποιητική», με την έννοια ότι η μουσική παίζει καθοριστικό ρόλο στο ποιεῖν στο πεδίο της ποίησης.
