Κοινό σημείο των ανθολογούμενων ποιημάτων είναι ο υπερρεαλιστικός τρόπος πραγμάτευσης του μύθου.
Όπως ο Αίας
Ανάμεσα σε πέτρες που δεν είδανε τον ίσκιο τους ποτές που δεν ακούσαν τη φωνή του τόσο υψίσυχνη μες στα φωνηεντόληκτα, είπα: Κλείστε τις ποριές, όχι άλλοι «σωτήρες»· μεσολάβησαν τα Τρωικά. Ο λόγος μου δίχως πια τα άμφιά του, γυμνός όπως η πότνια βάτος αναθρώσκοντας τά που του σφίγγανε το υπογάστριο «ιερά, εθνικά» και άλλα τέτοια χάχανα χύθηκε κατεπάνω στο μαχαίρι του όπως ο Αίας.
Έκτωρ Κακναβάτος, Τα μαχαίρια της Κίρκης, Κείμενα, Αθήνα 1981, σ. 39.
Τροία
Πόσοι στο πέλαγος πόσοι πνιγμένοι Κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν Όλοι περίμεναν να σ’ αντικρίσουν Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.
Στις αμμουδιές θυμήσου οι πεθαμένοι Καθώς περνάς γυρεύουν να μιλήσουν Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι.
Τούτη την άνοιξη κανείς δεν ξέρει Ο ποταμός μού γέμιζε το στόμα Κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι.
Τ’ άλογα γύρισαν χωρίς το σώμα Όταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι Θεέ μου πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα.
Νάνος Βαλαωρίτης, Η τιμωρία των μάγων, Ιδιωτική έκδοση, Λονδίνο 1947 [= Ποιήματα, 1 (1944-1964), Ύψιλον, Αθήνα 1983, σ. 46].
