Η λογοτεχνία ως προνομιακό συμβολικό σύστημα ενεργοποιεί ποικίλες αναπαραστάσεις της πραγματικότητας μέσα από τις οποίες γίνεται αντιληπτή η πραγματική και φαντασιακή θέαση του κοινωνικού κόσμου. Από αυτή την άποψη, η ανάγνωση συνδέεται οργανικά με την ιδεολογία, τόσο ως διαδικασία αισθητικής εμπειρίας όσο και ως ευρύτερη πολιτισμική πρακτική. Ήδη από τη δεκαετία του ’60, σημειώθηκε μια σημαντική στροφή από τη μελέτη του συγγραφέα και του κειμένου στη μελέτη του ρόλου του αναγνώστη. Προωθώντας την ιδέα της «κατασκευής του νοήματος», μια σειρά από θεωρητικούς της λογοτεχνίας απέρριψαν την ιδέα μιας ομοιογενούς αναγνωστικής κοινότητας και ενός «κοινά αποδεκτού» νοήματος. Σταδιακά έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στην ανάγνωση ως δυναμική διαδικασία που αποκαλύπτει τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο «κατοικούν» τα διάφορα υποκείμενα και οι κοινωνικές ομάδες στην παραγωγή του νοήματος και της ερμηνείας. 

Η ανάγνωση έπαψε να παραπέμπει σε μια ολοκληρωμένη και αναδρομική «κατάκτηση του νοήματος» και άρχισε να μελετάται μέσα από νέα ερευνητικά ερωτήματα, με έμφαση στα ιδεολογικά συμφραζόμενα: ποιος διαβάζει τί και γιατί; Μέσα σε ποια ιστορική συγκυρία διαμορφώνονται συγκεκριμένες αναγνωστικές τάσεις και συμπεριφορές; Πώς προσλαμβάνεται η κατηγοριοποίηση των αναγνωστικών διακρίσεων ανάμεσα στη λόγια και στη λαϊκή/μαζική λογοτεχνία; Ποιες είναι οι πολιτισμικές συνθήκες που ευνοούν τη δημοφιλία ορισμένων λογοτεχνικών ειδών σε επιμέρους αναγνωστικές κοινότητες; Πώς μπορούμε να ξαναγράψουμε την Ιστορία της Λογοτεχνίας ιδωμένη από τη σκοπιά της Ιστορίας της Ανάγνωσης;