Ντάλα μεσημέρι. Καμιά εκατοστή παλικαράδες πίνουν το φραπέ τους, όρθιοι στη μικρή πλατεία, το γνωστό τους στέκι.

Όλοι κοντοκουρεμένοι, οι περισσότεροι γουλί, όλοι με τις μαύρες μπλούζες τους, όλοι με αγριάδα στο μάτι και με έκφραση σαν ο καφές να ’ταν θεόπικρος.

Απ’ το δρομάκι απέναντι προβάλλει άξαφνα ένα μπουλούκι νοικοκυρές, που κουβαλάνε σε πλαστικές λεκάνες την μπουγάδα τους.

Οι γυναίκες διασκορπίζονται ανάμεσα στους άνδρες, που οι περισσότεροι είναι ένα κεφάλι πιο ψηλοί.

Μια γυναίκα, η πιο ηλικιωμένη μα κοτσονάτη, στέκεται μπροστά τους και με διαπεραστική φωνή τσιρίζει: «Χάιλ Χίτλερ!».

Μεμιάς, όλοι οι παλικαράδες στέκονται προσοχή, χτυπώντας στρατιωτικά το πόδι, σηκώνουν για χαιρετισμό το δεξί τους χέρι και μένουν αγάλματα.

Τότε, όλες οι άλλες αρχίζουν ανέμελα ν’ απλώνουν την μπουγάδα τους —κυρίως κιλοτάκια, σώβρακα, μεσοφόρια και κάλτσες— στα σηκωμένα χέρια.

Γιάννης Ευσταθιάδης, Εκατό. Διηγήματα, Εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2013, σ. 149.