Από τα χαρακτηριστικά δείγματα της ισπανόφωνης μικροαφήγησης, το μικρό πεζό του David Roas (Βαρκελώνη 1965) ξεχωρίζει για την ανατρεπτική του ματιά και το απροσδόκητο τέλος του.
Ο Ισμαέλ Γκοντίνεθ, διαυγής ακόμα, παρατηρεί πώς το σώμα του ταλαντεύεται, σαν κούκλα, κρεμασμένη από το ταβάνι του δωματίου και μετανιώνει που υπέκυψε σε εκείνη την ανόητη παρόρμηση. Τα χέρια του ενεργούν αυτόνομα, προσπαθώντας να σταματήσουν το τρομερό σφίξιμο στο λαιμό, καθώς οι πνεύμονές του παλεύουν να ρουφήξουν λίγο αέρα ακόμα. Ξαφνικά, μια μικρή δέσμη φωτός γλιστράει κάτω από την πόρτα. Ο Ισμαέλ ξέρει ότι μπορεί να καταφθάνει η σωτηρία του, αλλά δεν τολμάει να κουνηθεί: αυτό θα επιτάχυνε το στραγγαλισμό του. Για να τραβήξει την προσοχή, βγάζει πνιχτά βογκητά. Από την άλλη πλευρά της πόρτας, οι γονείς του ακούνε σιωπηλοί, ευτυχισμένοι που ο Ισμαέλ, επιτέλους, έφερε στο σπίτι μια φιλεναδίτσα.
Mini71cuentos. Ανθολογία ισπανόφωνου διηγήματος, επιλ.-εισαγ.-μτφρ. επιμ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, Αθήνα 2012, σ. 58-59. Δημοσιεύεται και στο ιστολόγιο Ιστορίες Μπονζάι .
