Δεκαεννιά μικρά πεζά συγκροτούν τις Διεστραμμένες ιστορίες (1988) του Αχιλλέα Κυριακίδη, καθένα και μια αντιστροφή ή παραλλαγή γνωστών μύθων, ιστοριών της Βίβλου, κινηματογραφικών σκηνών ή κειμένων της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Στη συγκεκριμένη, μπορχικής έμπνευσης, «ιστορία» (πρβλ. το σύντομο διήγημα Το σπίτι του Αστερίου του Jorge Luis Borges), ο αναγνώστης καλείται να αναγνωρίσει το αναφερόμενο διακείμενο μέσα από υπαινικτικές αναφορές, προτού του αποκαλυφθεί ξεκάθαρα με το κλείσιμο της αφήγησης.
Αγαπημένη μου Α., έχει να λάβεις γράμμα μου καιρό, το ξέρω, μα δεν με βοηθούν πολύ τα μάτια μου, κι ο φωτισμός εδώ είναι πάντα όπως τον ήξερες, τι περιμένεις από δυο δαυλούς στον τοίχο, είναι ώρες ώρες που κι εγώ απορώ πώς άντεξα εδώ μέσα τόσα χρόνια, δεν ξέρω αν σ’ το ’χω ξαναπεί, μα αν κάτι με κρατάει ζωντανό είναι που όλη μέρα αφουγκράζομαι μην κι έρθει απ’ τις σχισμές ανάμεσα στις πέτρες κάτι σαν φτερούγισμα, και τότε λέω να, τώρα με θυμάται, ή πήγε ανθό να κόψει και τσιμπήθηκε, ή έκλαιγε πάλι χθες το βράδυ μα γιατί, ήμουνα πάντα ειλικρινής μαζί σου, το ’ξερες για το χρέος, καρδούλα μου, μα τώρα τι τα λέμε αυτά που φτάνουμε στο τέλος, τώρα μας μένει πια μονάχα μία δοκιμασία κι ύστερα δε με δένει τίποτα, τους δραπετεύω και σε παίρνω όπου μας βγάλει, μόνο που τώρα πρόσεξε μ’ αυτόν τον ξένο, πες του πως θα τον βοηθήσεις να με βρει, πως θα του μάθεις όλα τα περάσματα και τις στοές, κι εγώ θ’ ακούσω φως μου αν διπλανασάνεις, που θα σημαίνει σήμερα, και τότε θα τον περιμένω στη μικρή στροφή, κι όπως θα μπαίνει κορδωτός κι ανυποψίαστος χάρη σ’ εκείνους τους ψευτοχρησμούς που του ’δωσες, θα λιώσω το κεφάλι του με μια κοτρόνα, κι αυτά που ήξερε για ημίθεους να τα ξεχάσει. Καλή αντάμωση, μικρό μου. Μινώταυρος.
Αχιλλέας Κυριακίδης, Μουσική και άλλα πεζά (1973-1995), Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2014, σ. 113-114.
