Μόνο αμηχανία προκαλεί στον μελετητή και τον αναγνώστη η πολυδαίδαλη και χαοτική κατάσταση που επικρατεί γύρω από την ονομασία του νέου είδους. Στο απόσπασμα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παραθέτει δύο απόψεις, «πειστικές εξηγήσεις» του φαινομένου, του συγγραφέα Carlos Vitale.
Προκαλεί […] εντύπωση το γεγονός ότι προτείνονται τόσο πολλά ονόματα για ένα τόσο βραχύ είδος. Υπάρχουν βέβαια ορισμένες πειστικές εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο, όπως, για παράδειγμα, αυτές που προβάλλει ο αργεντινός συγγραφέας μικροδιηγημάτων και ποιητής Κάρλος Βιτάλε [Carlos Vitale: 2012]: η πρώτη αφορά τη θεμιτή, μέσα σε κάποια όρια, διάθεση των δημιουργών να ξεχωρίσουν από τη μάζα: «Κάθε μέρα», υποστηρίζει ο Βιτάλε, «προκύπτει ένα καινούριο όνομα, λες και κάθε δημιουργός, θέλει να έχει το δικό του υποείδος μέσα στο είδος». Η δεύτερη εξήγηση αφορά το καινοφανές του είδους: «Από την άλλη πλευρά», τονίζει, «παρόλο που η σύντομη αφήγηση βυθίζει τις ρίζες της στην αρχαιότητα (ας σκεφτούμε άλλες μορφές έκφρασης που σχετίζονται κατά κάποιον τρόπο με το μικροδιήγημα, όπως οι αφορισμοί, οι παροιμίες, τα γνωμικά, τα παραδοσιακά παραμύθια, τα επιτύμβια επιγράμματα ή οι θρύλοι), είναι ορθό να πούμε ότι η σύντομη αφήγηση, με λογοτεχνική και αφηγηματική φιλοδοξία, είναι προϊόν του τελευταίου αιώνα». Το «αχαρτογράφητο» του είδους, λοιπόν, αυξάνει σημαντικά τους υποψήφιους ονοματοθέτες του.
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, «Ισπανόφωνο μικροδιήγημα: Η γοητεία της αφαίρεσης». Mini71cuentos. Ανθολογία ισπανόφωνου διηγήματος, δίγλωσση έκδοση, επιλ.-εισαγ.-μτφρ. επιμ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, Αθήνα 2012, σ. 16.
