Ίσως είναι αλλιώτικο να μεγαλώνεις με τις αστραπές. Αν είσαι, λόγου χάρη, από το Κάνσας, κάτι τέτοιο είναι φυσικό. Φυσικό κι επικίνδυνο μαζί, μια και ξέρεις πώς είναι να ραπίζουν οι ουρές των φωτεινών μαστιγίων τη σκεπή σου ή τη σιταποθήκη ή το μοναδικό δέντρο στην περιοχή. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μου. Για μένα, όλο αυτό είναι κάτι το ασύλληπτο. Με άλλα λόγια, το προσμένω με λαχτάρα όποτε μυρίζω την αστραπή να πλησιάζει, καθώς μαστιγώνει και ριγώνει και την ακούς να συρίζει και να σχίζει τη νύχτα. Αυτό λατρεύω. Φαντάσου, λοιπόν: κάποτε ήμουν σε ένα αεροπλάνο —πάνε τρία χρόνια— ένα μικρό αεροπλάνο από το Ντάλλας με κατεύθυνση τη λίμνη Τσαρλς —επομένως πρέπει να ήμασταν κάπου πάνω από το ανατολικό Τέξας ή το Σρίβπορτ— θα μπορούσε να είναι και το Αρκάνσας —τέλος πάντων— το θέμα είναι πως έξω από το παράθυρο υπήρχε εκείνο το τεράστιο σύννεφο που έμοιαζε με εργοστάσιο αστραπής. Έπρεπε να το έβλεπες. Δεν εκτόξευε ασταπόβροντα. Όλα συνέβαιναν μέσα στο σύννεφο: περιοχές εδώ κι εκεί άστραφταν ξαφνικά στο εσωτερικό του… ύστερα παραπέρα… ύστερα πιν πιν πιν πιν πιν όλες στη σειρά… σαν να στεκόσουν έξω από εργαστήριο συγκολλήσεων μες στο σκοτάδι, μες στο χιόνι, και να βλέπεις τις ηλεκτρικές εκκενώσεις μέσα από τα παράθυρα τα καλυμμένα με σκόνη. Κάπως έτσι έμοιαζε. Και όλο αυτό συνεχιζόταν χωρίς σταματημό. Ναι, έμοιαζε πραγματικά με εργοστάσιο. Σαν να ήταν εκείνο τα σύννεφο το σημείο παραγωγής της αστραπής, που στη συνέχεια μεταφερόταν σε όλο τον κόσμο μέσω καταιγίδων. Σαν να δούλευαν εκεί μέσα οι θεοί με σφυριά κι αμόνια και φυσερά, φορώντας αυτά τα κράνη με τους φακούς κεφαλής για να βλέπουν. Σαν συννεφιασμένο καμίνι έμοιαζε. Σαν την κοιτίδα του φωτός. Ίσως έτσι να ήταν το σύμπαν μέσα στη μήτρα. Θεέ μου, μακάρι κάποιος να ήταν εκεί μαζί μου. Είναι κάτι που αξίζει πολύ να μοιραστείς με κάποιον.

Μτφρ. Ελένη [Νέλλη] Μπουραντάνη, περ. Πλανόδιον, τχ. 50 (Ιούν. 2011) 322-323 [αφιέρωμα: Αμερικανικό Μπονζάι Flash Fiction. 43 Μικρά Διηγήματα Αμερικανών Συγγραφέων. Μια Ανθολογία]. Δημοσιεύεται και στο ιστολόγιο Ιστορίες Μπονζάι .