Η συλλογή διηγημάτων Πορσελάνη του Γιάννη Ευσταθιάδη περιλαμβάνει μια σειρά από σύντομες ιστορίες που υφαίνονται γύρω από καθημερινά, χρηστικά αντικείμενα.
Το βλέπω συνεχώς, κάθε μέρα, μπροστά μου, μέσα στο πορσελάνινο πιατάκι και δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα γι’ αυτό.
Μου το χάρισαν; Και ποιος; Μόνος μου το μάζεψα και πού;
Στην επιφάνειά του σωρεύεται το αεράκι από περιπάτους μου σε άδειες παραλίες, ή μήπως κάποτε ασφάλιζε γραμμένες σελίδες μου από τον επιθετικό άνεμο του παραθύρου;
Να ήμουν κάποτε βραδύγλωσσος και να το χρησιμοποιούσα για οδυνηρή θεραπεία που τώρα πια, αποθεραπευμένος, αγνοώ;
Να περιπλανήθηκα σε σκοτεινούς δρυμούς και να το έβαλα οδηγό για να μη χάσω τα ίχνη; Αλλά τότε, γιατί μόνο ένα;
Να έκανα μ’ αυτό παιδί, πετώντας το, κύκλους στα κύματα; Αλλά δεν θα είχε για πάντα βυθιστεί;
Μήπως μ’ αυτό κάποτε με λιθοβόλησαν; Ποιοι; Πότε;
Ποια ζοφερή μοναξιά να κρύβεται μέσα του και με περιέχει; Ποια σκοτεινότητα με κοιτάζει και μου μοιάζει; Τίποτα δεν δηλώνει, τίποτα δεν υπονοεί, αδιαίρετο και απροσπέλαστο δεν παραπέμπει πουθενά, δεν συμβολίζει το παραμικρό· γεμίζει απλώς ένα κενό στην καθημερινή περιήγηση του βλέμματος.
Τότε γιατί το κρατώ;
Πέστε μου, γιατρέ, υπάρχει εξήγηση;
Γιάννης Ευσταθιάδης, Πορσελάνη. Διηγήματα για νεκρές φύσεις, Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 22008, σ. 24-25.
