[…] Τί ακριβώς είναι το υπερμικρό διήγημα;

Το συμπέρασμά μας, στην πρώτη ανθολογία με τίτλο Flash Fiction, ήταν πως απλώς επρόκειτο για πολύ μικρές ιστορίες. Δεδομένου ότι μέρος της πλοκής τους έμοιαζε να υπονοείται κατά κύριο λόγο. Ό,τι κι αν συνέβαινε —είτε δημιουργούσαν μια διάθεση είτε προκαλούσαν τη λογική, μας εισήγαγαν ανθρώπους τους οποίους ενδιαφερόμασταν να συναντήσουμε ή περιέγραφαν για μας κάποια ασυνήθιστα, αλλά κατανοητά φαινόμενα— η επιτυχία τους εξαρτιόταν περισσότερο όχι από την έκτασή τους, αλλά από το βάθος, την καθαρότητα της οπτικής τους και τη σημασία που τους προσέδιδαν οι αναγνώστες. […]

Πόσο σύντομη μπορεί να είναι μια ιστορία, αλλά να παραμένει ιστορία; […] Ως μέγιστο όριο λέξεων διατηρήσαμε τις αρχικές 750 λέξεις (όπως το κλασικό πια διήγημα του Χέμινγουεϊ, Ένα πολύ σύντομο διήγημα ), κάτι που είχε και πρακτική βάση — για να τελειώσει κάποιος την ανάγνωση ενός υπερμικρού διηγήματος δεν θα έπρεπε να είναι αναγκασμένος να γυρίσει τη σελίδα πάνω από μια φορά. Σήμερα όμως αυτό μπορεί να αποδειχθεί προβληματικό. Τί γίνεται με το ραδιόφωνο; Και με τα ηλεκτρονικά περιοδικά που οι σελίδες μπορούν να κυλήσουν όχι μόνο κάθετα, αλλά και οριζόντια; […]

[…] Το υπερμικρό διήγημα […] ίσως σχετίζεται λιγότερο με την έκτασή του και περισσότερο μ’ εμάς. [...]

[…] μπορούμε να ξεχάσουμε μια ολόκληρη σελίδα σε ένα μυθιστόρημα, αλλά προσεγγίζουμε το υπερμικρό διήγημα σαν να μπορεί να μας μείνει ολόκληρο αξέχαστο.

James Thomas & Robert Shapard, «Εισαγωγή». Flash Fiction Forward, W.W. Norton & Company, Νέα Υόρκη & Λονδίνο 2006 [Μτφρ. στα ελληνικά: Βασίλης Μανουσάκης για το ιστολόγιο Ιστορίες Μπονζάι , 6 Απριλίου 2010].