Το βιβλίο δεν είναι μόνο βιβλίο. H καταξιωμένη μορφή, το οικείο σχήμα, το πολιτισμικό αντικείμενο, όλα τα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του, δεν ορίζουν απλώς την ποικιλία των χρήσεων. Το βιβλίο είναι μία από τις μεγάλες αλληγορίες του δυτικού πολιτισμού, ένα συνεκδοχικό πεδίο που υπερβαίνει τις πρακτικές διαστάσεις της υλικής του υπόστασης. Το βιβλίο υπήρξε μαζί μας τόσο πολύ, και με τόσο καθοριστικό τρόπο, που είναι δύσκολο να συλλάβουμε τον κόσμο και να μιλήσουμε για τον άνθρωπο έξω από αυτό. Ανήκει στην ιστορία της γραφής και της ανάγνωσης, αυτά υπηρέτησε ευδόκιμα επί χιλιετίες και συνεχίζει να τα υπηρετεί παρά τις μεταβολές που επέφερε η ψηφιακή εποχή.

Ζούμε και παίζουμε στο θέατρο της ζωής με τον αόρατο χορό των βιβλίων να μας ακολουθεί· στρατιές σελίδων που κατοικούν στη μνήμη και κυριαρχούν στη σκέψη ερεθίζοντας τη φαντασία. Πάντα σε διαθεσιμότητα. Τα «κλασικά έργα», τα «αριστουργήματα», ο «κανόνας», η «παράδοση» έχουν, ως επί το πλείστον, πάρει τη μορφή του βιβλίου με μια φυσικότητα που εγγίζει την υποκατάσταση. Έτσι, περνάμε αβίαστα στο «βιβλίο της ζωής», στο «βιβλίο του κόσμου», στο «βιβλίο του σύμπαντος». H μεταφορά του βιβλίου μοιάζει τόσο «φυσική» που έχουμε λησμονήσει τί μεταφέρει στο περιεχόμενο του πολιτισμού μας· γιατί ο κόσμος υπάρχει σαν βιβλίο, ο κόσμος συνεκφέρεται με το βιβλίο.

Τα σπουδαία, τα αληθινά βιβλία, λέει ο Έμερσον, είναι εκείνα που υπήρξαν «γέφυρες ή καράβια και μας μετέφεραν με ασφάλεια μέσα από σκοτεινά έλη κι έρημους ωκεανούς στην καρδιά ιερών πόλεων, σε παλάτια και ναούς» (Emerson 1910, 449).