Ένα εγκώμιο στην ποιητική δημιουργικότητα (αυτήν που είναι η γενεσιουργός αιτία μιας νέας πραγματικότητας), απόρροια της φαντασίας, είναι το παρακάτω απόσπασμα από τον Shakespeare, το οποίο αναδεικνύει μια αντίληψη που αργότερα θα εκφραστεί από τη ρομαντική παράδοση στη λογοτεχνία.
Οι παλαβοί, οι βαλαντωμένοι κι οι ποιητές γιομάτοι είν’ όλοι φαντασία. Ο ένας βλέπει τόσους διαβόλους, που ούτε η κόλαση η πλατειά δεν τους χωράει. Ο χτυπημένος απ’ τον έρωτα τρελός κι αυτός θαρρεί πως βλέπει της Ελένης την ομορφιά σε μούτρο αράπη. Του ποιητή το μάτι, βόσκοντας σε μια άλλη τρέλα νόστιμη, πηδά απ’ τον ουρανό στη γη κι από τη γη στον ουρανό κι ό,τι μορφές άγνωστα πράματα μας πλάθει η φαντασία, η πένα του ποιητή σε σκήμα τις τορνεύει και στο αιθέριο τίποτα δίνει μια θέση για να στέκεται κι ένα όνομα. Τέτοια ’χει χάρη η φαντασία η ζωηρή· […]
Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Έργα. Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, μτφρ. Βασίλης Ρώτας, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 78-79.
