Στις «γραφές του εγώ» συγκαταλέγονται η αυτοβιογραφία, τα απομνημονεύματα, το ημερολόγιο, η επιστολογραφία, αλλά και όσα ακόμα κείμενα, όπως οι αναμνήσεις ή οι εξομολογήσεις, φαίνεται να τηρούν την «αυτοβιογραφική συμφωνία». Με τον όρο αυτό περιέγραψε ο Philippe Lejeune (1996) την τριπλή ταύτιση του βασικού ή κυρίαρχου προσώπου ενός κειμένου με τον αφηγητή του κειμένου, αλλά και με τον συγγραφέα του. Η αυτοβιογραφία αφηγείται αναδρομικά ένα σημαντικό μέρος της ζωής του αυτοβιογραφούμενου και επικεντρώνεται στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, ενώ τα απομνημονεύματα αναδεικνύουν τα ίδια τα γεγονότα που έζησε ή παρακολούθησε ο συγγραφέας. Το είδος που καθορίζεται περισσότερο από τον χρόνο της καταγραφής είναι το ημερολόγιο, το οποίο κατακερματίζεται από τη διαρκή επανεκκίνηση της συγγραφής. Έτσι, κάθε εγγραφή μπορεί να παρουσιάζεται εντελώς διαφορετική στο ύφος ή το περιεχόμενο· αυτό όμως που συνέχει το ημερολόγιο είναι η ανάγκη της έκφρασης του εαυτού. Στην επιστολογραφία, τέλος, προέχει η ανάγκη της επικοινωνίας, ώστε να υπηρετηθεί ένας συγκεκριμένος κάθε φορά σκοπός. Προκειμένου να μπορούν ο αποστολέας με τον παραλήπτη να εναλλάσσουν τους ρόλους τους, ο λόγος της επιστολής παραμένει πάντοτε συνδεδεμένος με την πραγματικότητα που ενώνει τους αλληλογράφους.