Όσο η νεωτερική ποίηση κατευθύνεται προς τον μοντερνισμό, τόσο πιο επιτακτικά το ζήτημα της συγγραφικής ταυτότητας μπαίνει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ποικίλα σκηνοθετικά τεχνάσματα εκ μέρους των ποιητών δημιουργούν αναλογίες με ό,τι ο Φ. Πεσσόα όρισε ως τακτική της ετερωνυμίας. Το παρακάτω καβαφικό ποίημα δεν φέρει τυχαία έναν από τους εκτενέστερους τίτλους ποιημάτων που έγραψε ο ποιητής: ο Καβάφης μας συστήνει τον Ιάσονα Κλέανδρο, φανταστικό προσωπείο ενός ποιητή που σχολιάζει στο ποίημα τη σχέση του με την ποίηση. Καθώς όμως «το ιστορικό άλλοθι αυτού του εσωτερικού μονολόγου περιορίζεται στον τίτλο», «η ταύτιση των δύο ποιητών [του Καβάφη και του Κλεάνδρου] γίνεται σχεδόν αναπόφευκτη» (Σαββίδης 1996, 294).