Η αίσθηση της Ιστορίας δεν έχει σχέση με τη λογιστική των γεγονότων και την ερμηνεία τους αλλά με τον μόρσιμο απόηχό τους. Για τον συγγραφέα, που κατά κανέναν τρόπο δεν είναι καταγραφέας περιστατικών, το ενδιαφέρον βρίσκεται σε αυτή τη διαφορά. […] Το ιστορικό γεγονός παραμένει αυτούσιο κατά το σχήμα του, όμως, ο συγγραφέας εντάσσοντάς το στο δικό του σύστημα αξιών —των δικών του συγγραφικών αξιών— το αδειάζει από το αντικειμενικό του περιεχόμενο, καθιστώντας το έτσι μέρος της προσωπικής του ιστορίας. Και κάθε προσωπική ιστορία είναι ιστορία μυθική. Στην αναγωγή του ιστορικού γεγονότος σε στοιχείο μύθου, τον αποφασιστικό ρόλο παίζει η γλώσσα. Μύθος είναι η ίδια η γλώσσα. Και εν τέλει, μόνο η γλώσσα. Δεν υπαινίσσομαι βεβαίως την τυχαία, εν προκειμένω ετυμολογική σύμπτωση: μύθος ή δημιουργός μύθου.

Θανάσης Βαλτινός, «Πέρα από την πραγματικότητα. Το ιστορικό γεγονός ως στοιχείο μύθου». Ιστορική πραγματικότητα και νεοελληνική πεζογραφία (1945-1995). Επιστημονικό Συμπόσιο της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας. Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα 1997, σ. 335-336.