Στο ποίημα της Παυλίνας Παμπούδη καλούμαστε να αναζητήσουμε την εκ νέου προβολή του συνδηλωτικού περιεχομένου των λέξεων κάθε φορά που ξεκινά μια γραφή πλάγια φωτισμένη που απλώνει τα αντικείμενα και τα αποδυναμώνει, όπως απλώνονται «οι δρόμοι της φωνής». Η διεκδικητική κίνηση της γραφής είναι η ερωτική διείσδυση στο λευκό χαρτί, που συγχρόνως εμπεριέχει την έννοια του βάθους. Το ποίημα αποδίδει την εξάλειψη του εγώ μέσω της γραφής, αλλά και την απενοχοποίησή του λόγω της απομάκρυνσης από την ίδια την πρόθεση και τη φαντασία του υποκειμένου. Η γραφή δηλώνει ακριβώς αυτή την εξάλειψη μέσω της μεταφορικής απώλειας της αθωότητας.