Ας ζήσει ο Φάουστους χίλια χρόνια στην κόλαση, Εκατό χιλιάδες χρόνια, και στο τέλος να λυτρωθεί. Δεν υπάρχει τέλος καθορισμένο επακριβώς σε ψυχές καταραμένες. Γιατί δεν ήσουν ένα πλάσμα που αναζητούσε μια ψυχή; Κι ακόμη, γιατί να υπάρχει αυτή η ιδιότητα του αθάνατου που έχεις; Χμ, του Πυθαγόρα η μετεμψύχωση, αν ήταν αυτή αληθινή, Τούτη η ψυχή θα φτερούγιζε από μένα και θα γινόμουν εγώ Κάποιο απάνθρωπο κτήνος: ευτυχισμένα είναι τα κτήνη, Γιατί σαν έρθει η ώρα να πεθάνουν Διαλύονται γρήγορα οι ψυχές τους σε στοιχεία· Ενώ η δική μου πρέπει να ζει αιώνια για να κατατρύχεται στην κόλαση. Κατάρα στους γονείς που με γέννησαν! Όχι, Φάουστους, καταράσου τον εαυτό σου, καταράσου τον Εωσφόρο Που σου αποστέρησε τις ουράνιες χαρές.

Το ρολόι χτυπάει δώδεκα.

Ω, χτυπάει, χτυπάει! Τότε, σώμα, γίνε αέρας Αλλιώς, ο Εωσφόρος ζωνταντό θα σε πάει στην κόλαση!

Βροντές κι αστραπές.

Ψυχή μου, μεταμορφώσου σε μικρές σταγόνες νερού, Και πέσε στον ωκεανό για να μη σε βρουν ποτέ.

Μπαίνουν οι ΔΑΙΜΟΝΕΣ.

Θεέ μου, Θεέ μου! Μη με κοιτάτε έτσι αγριεμένα! Όχεντρες κι ερπετά, αφήστε με ν’ ανασάνω λιγάκι! Κόλαση αποκρουστική, μη χάσκεις! Εωσφόρε, μην πλησιάζεις· Θα κάψω τα βιβλία μου! Ααα! Μεφιστοφελή!

Christopher Marlowe, Δόκτωρ Φάουστους, μτφρ.-σημ. Κλείτος Κύρου, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 1990, σ. 170-172.