Μπορώ να το καταθέσω επισήμως: ο Δον Ζουάν είναι ένας άλλος. Τον είδα σαν κάποιον που ήταν πιστός — η πίστη προσωποποιημένη. Και σ’ εμένα ήταν επίσης κάτι περισσότερο από απλώς φιλικός — ήταν προσεκτικός. Κι αν συνάντησα ποτέ κάποιον πατρικό άνθρωπο, τότε αυτόν: τον άκουγες και τον πίστευες. Και ταυτοχρόνως αυτές τις επτά μέρες παρέμεινε απόμακρος απέναντί μου, πράγμα που σ’ εμένα, που από καιρό μόνο ονειρεύομαι ακόμη μέσ’ από άλλους και μέσ’ από ιστορίες άλλων, στις οποίες εγώ δεν εμφανίζομαι, ταιριάζει και είναι και σωστό. […]

[…] Το τι συνέβη στη συνέχεια δεν μπορεί κανείς να το αφηγηθεί ως το τέλος, ούτε ο Δον Ζουάν ο ίδιος, ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος. Η ιστορία του Δον Ζουάν δεν μπορεί να έχει τέλος, κι αυτό είναι, να το γράψεις και να το πεις, η πλήρης και αληθινή ιστορία του Δον Ζουάν.

Peter Handke, Δον Ζουάν: Η ιστορία του όπως μου την αφηγήθηκε ο ίδιος, μτφρ. Νίκος Δεληβοριάς & Αρετή Κοντογιώργη, Εξάντας, Αθήνα 2005, σ. 130-131.