Αφημένος πέρα, έρημος και μόνος, (τρελός όχι τόσο ως άλλοτε ήταν πόσο!) στη γωνιά του θλιβερή, που τον ρεύει ο πόνος, και καταβλημένος από μαύρη νόσο

τα παλιά του αναθυμάται τρόπαια τα μεγάλα, τα σουξέ, θριάμβους, μάγες κατακτήσεις πόσων ήπιε ερώτων, βύζαξε το γάλα κι είναι βυθισμένος μες στις αναμνήσεις.

Πώς είχεν αρχίσει τη Ζωή θυμάται, τα όνειρα ολοπρώτα των δεκάξι χρόνων, πλάι σε πόσες θείες όμορφες κοιμάται, μαγικές κοπέλες των αφάτων τόνων.

Πόσες είχε θέλξει και τον λέγαν γόη, Δον Ζουάν, ερώτων μαγικό καθρέφτη, πόσες δεν ενιώσαν τις καρδιές κατώι που ο ήλιος μόνο ο δικός του πέφτει.

Για ποιες ήταν, είναι και θα είν’ ο Μέγας, ο Ενσαρκωμένος Έρωτας, ο Μάγος, το μεγάλο αστέρι, Σείριος ή Βέγας, ο εραστής ο ένθους, χούνη ή σαρκοφάγος,

ο παλμός ο μέγας, ο ρητός και λαύρος, η μεγάλη αγάπη, το ειδύλλιο τ’ άγιο, το πεισιθανάτιο αίσθημα κι ο μαύρος έρως ο μεγάλος, το αρνί το λάγιο.

Το βαρύ το βόλι στην καρδιά χτυπάει, ο κεραυνοβόλος έρως την πληγώνει κι υποφέρει, κλαίει και συχνά θρηνάει και αυτοκτονία σκέπτεται ή σκαρώνει.

Μπουντουάρ, βεράντες, κλίνες βελουδένιες ηδονές, οντάδες και χλιδή και θάλπη, μαγικά ντιβάνια, ευτυχίες ανθένιες, σέρρες και τραγούδια και στο βάθος… κάλπη.

Κι όμως αγαπούσε στην αρχή, μα τώρα η συνήθεια ήρθε, θάφτηκε η λαχτάρα, μόνον τον ζητάνε, του γυρεύουν γνώρα, άλλοτε ακουσμένα σ’ έρωτος κιθάρα.

Και τί του ’χει μείνει απ’ τα τόσα βέλη; Τα μαλλιά τα γκρίζα, τα λευκά μελίγκια· τώρα και τα χείλη να κινεί δε θέλει, τα φιλιά βαρέθη, τ’ άλλοτε μυρμήγκια.

Τα ενθύμια: βέρες, στίχους και λουλούδια και μαλλιά, καρδούλες, άρπες και σκουτάρια τα βαρέθη η Μνήμη, δεν κρατάει τραγούδια πια κι είναι σαν τάφοι τόσα θυμιατήρια.

Κλειδί τάφου εκλείσθη νεκρή η εγκόσμια Μνήμη κι είναι σαν εντάφια μαξιλάρια, δώρα και αφιερώσεις, τάματα, συντρίμμι, κείτεται ο Γόης μες το μνήμα τώρα.

Ρώμος Φιλύρας, Μια παρουσίαση από τον Γιάννη Δάλλα, Γαβριηλίδης, Αθήνα 1999, σ. 54-55.