Ο Charles Baudelaire, ο «καταραμένος» ποιητής των Ανθέων του Κακού, επηρεάστηκε πολύ από τον Wagner. Η μουσική του εμπειρία κατέχει σημαντική θέση στη θεωρία του της συναισθησίας και των ανταποκρίσεων. Το ποίημα του Καβάφη «Αλληλουχία κατά τον Βωδελαίρον» (από τα Κρυμμένα ποιήματα 1882-1923) εγκιβωτίζει μετάφραση του γνωστού ποιήματος του Baudelaire από τα Άνθη «Correspondances».
Τ’ αρώματα μ’ εμπνέουν ως η μουσική, ως ο ρυθμός, ως οι ωραίοι λόγοι, και τέρπομαι οπόταν εν αρμονικοίς στίχοις ο Βωδελαίρος ερμηνεύει όσα απορούσα η ψυχή και ασαφώς αισθάνετ’ εν αγόνοις συγκινήσεσιν.
«Είναι ναός η Φύσις όπου ζωνταναί στήλαι συγκεχυμένας λέξεις κάποτε εκφέρουσιν. Ο άνθρωπος εκεί περνά μέσω πυκνών δασών συμβόλων, άτινα με βλέμματα οικεία τον παρατηρούν.
»Ως παρατεταμέναι σμίγουσιν ηχοί από μακράν εν μια ενώσει ζοφερά, εν μια ενώσει ως το σκότος αχανή και ως το φως, ούτω ανταποκρίνονται τα χρώματα, οι φθόγγοι, και τ’ αρώματα.
»Υπάρχουν ευωδίαι ως το δέρμα των παιδίων δροσεραί· γλυκείαι ως αυλοί· πράσιναι ως λειμώνες.
»Άλλαι πλούσιαι είναι, διεφθαρμέναι, θριαμβευτικαί· ορμάς του πνεύματος και των αισθήσεων υμνούσαι· την διάχυσιν κατέχουσαι πραγμάτων απεράντων — ως η άμβαρις, ο μόσχος, και ο στύραξ, και το λίβανον.»
Μη μόνον όσα βλέπετε πιστεύετε. Των ποιητών το βλέμμα είν’ οξύτερον. Οικείος κήπος είν’ η φύσις δι’ αυτούς. Εν παραδείσω σκοτεινώ οι άνθρωποι οι άλλοι ψηλαφώσι δρόμον χαλεπόν. Κι η μόνη λάμψις ήτις κάποτ’ ως σπινθήρ εφήμερος φωτίζει της πορείας των την νύκτα, είναι σύντομός τις αίσθησις μαγνητικής τυχαίας γειτνιάσεως — βραχεία νοσταλγία, ρίγος μιας στιγμής, όνειρον ώρας της ανατολής, χαρά αναίτιός τις αιφνιδίως ρέουσα εν τη καρδία κι αιφνιδίως φεύγουσα.
Αναδημοσιεύεται από την Ανεμόσκαλα .