Στο ποίημα «Άγγελος Καζάζης», μέσα από το φανταστικό δραματικό προσωπείο ενός ποιητή, σατιρίζεται η ματαιοδοξία των ομοτέχνων του. Παρωδώντας το ταφικό επίγραμμα, και με βασικές τεχνικές την υπερβολή και την αμφισημία, ο Βαγενάς πετυχαίνει με τρόπο δραστικό τη σατιρική στόχευση, χάρη στο χάσμα που προκύπτει ανάμεσα στο υψηλό, όπου παραπέμπει ο θάνατος, και το χαμηλό, που απορρέει από το κωμικό περιεχόμενο. Βλ. Κωστίου 2006 και Χαρίτου 2013.
Το μνήμα —βαθυστόλιστο— είμαι του άφθαρτου ιερουργού των Εφυμνίων της Αβύσσου. Του εκτός σχολών και υπεράνω εποχών ανατροπέα κάθε τεχνοτροπίας. Έζησε ευτυχής. Όμως εκεί κάτω μονάχος περιφέρεται, βαρύς, γιατί οι νεκροί αποστρέφονται τους αθανάτους.
Νάσος Βαγενάς, Στέφανος, Κέδρος, Αθήνα 2004, σ. 15.