Ο μίτος της Αριάδνης

Χιλιάδες πεινασμένοι μινώταυροι περάσανε μπροστά μας με φωτιές γυρεύοντας ένα λαβύρινθο να ξαποστάσουν. (Όσο για την Αριάδνη κοιμάται πλάι στο τηλέφωνο και περιμένει).

Γιάννης Κοντός, Το χρονόμετρο, Δωδώνη, Αθήνα 1972, σ. 51.

[Ο Δούρειος Ίππος...]

Ο Δούρειος Ίππος τότε είπε όχι, δε θα δεχτώ δημοσιογράφους, κι είπαν γιατί, κι είπε πως δεν ήξερε τίποτα για το φονικό. Κι ύστερα, εκείνος έτρωγε πάντα ελαφρά τα βράδια και μικρός είχε δουλέψει ένα φεγγάρι αλογάκι σε λούνα παρκ.

Τζένη Μαστοράκη, Διόδια, Κέδρος, Αθήνα 1972, σ. 11.

Η Κίρκη

Σκέφτηκε πως καλό ήταν να ’βγαιν’ έξω· άνοιξε λοιπόν το ψυγείο ξεκρέμασε τις σάρκες της, τις φόρεσε κοιτάχτηκε λιγάκι στο φεγγάρι που ήταν κρεμασμένο εκεί στο έβγα της σπηλιάς και κατηφόρισε. — Πού πάει; — Έρχεται να σας ρίξει βελανίδια σύντροφοι!

Γιάννης Υφαντής, Μανθρασπέντα, Εγνατία /Τραμ, Αθήνα 1977, σ. 42.

Άργος

Αυτοκρατορία της μοναξιάς Ένας άνθρωπος φτάνει στην πύλη σου Ένας διπλός Τειρεσίας Κανείς δεν φαίνεται να τον προσέχει Καθώς περνά με το ποδήλατό του Μέσ’ απ’ τα λεκτικά δίποδα Τ’ ανθρώπινα σώματα Με τα γουρουνίσια μυαλά Αυτοί τρώνε πίτσες Και βλέπουν τη μπάλα με τα κάτοπτρα Του Γαλιλαίου Δεν αντιλαμβάνονται Την ολισθηρότητα των οδών Τη μόνιμη απροσεξία Του θανάτου

Αυτός ένα γερόντιο παιδί Μπορεί κι ακούει τη σιωπή Διαβάζει τ’ άγραφο Και βλέπει το αόρατο Κοιτάζει προσεχτικά τα ονόματα Στα κουδούνια Τανταλιάδες Ατρειδόπουλοι Πελοπίδες Κάτοχοι τροχών Απορριμματοποιοί Αργείοι.

Γιάννης Πατίλης, Γραφέως κάτοπτρον, Ύψιλον, Αθήνα 1989, σ. 16-17.