Ήδη το 1926 —στο ξεκίνημα της ενασχόλησης με το αφήγημα που πολύ αργότερα θα αποδώσει τις Έξι νύχτες στην Ακρόπολη— ο Γιώργος Σεφέρης χρησιμοποιεί το προσωπείο του Στράτη. Ο Στράτης αυτός επανεμφανίζεται στο ποιητικό έργο του Σεφέρη· αποκτά μάλιστα και το επώνυμο Θαλασσινός. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Σεφέρης στα ημερολόγιά του η σύλληψη αυτή ολοκληρώνεται γύρω στο 1932. Διερευνώντας κανείς συνολικά την ανάπτυξη του Στράτη Θαλασσινού διαπιστώνει ότι δεν πρόκειται απλώς για έναν λογοτεχνικό χαρακτήρα, αλλά για μια δεύτερη φωνή του ποιητή, έναν τρόπο θεώρησης και αφήγησης των πραγμάτων γύρω του.
1.
Μα τί έχει αυτός ο άνθρωπος; Όλο το απόγεμα (χτες προχτές και σήμερα) κάθεται με τα μάτια καρφωμένα σε μια φλόγα σκόνταψε πάνω μου το βράδυ καθώς κατέβαινε τη σκάλα μου είπε: «Το κορμί πεθαίνει το νερό θολώνει η ψυχή διστάζει κι ο αγέρας ξεχνάει όλο ξεχνάει μα η φλόγα δεν αλλάζει». Μου είπε ακόμη: «Ξέρετε αγαπώ μια γυναίκα που έφυγε ίσως στον κάτω κόσμο· δεν είναι γι’ αυτό που φαίνομαι τόσο ερημωμένος προσπαθώ να κρατηθώ από μια φλόγα γιατί δεν αλλάζει». Ύστερα μου διηγήθηκε την ιστορία του.
Αναδημοσιεύεται από την Ανεμόσκαλα .