Αν και γραμμένο περίπου πριν από μισό αιώνα, το άρθρο του Poirier διατηρεί σημαντική θέση στη βιβλιογραφία, διότι συνδέει τη θεωρία για την παρωδία με την εξέλιξη της λογοτεχνίας για να εντοπίσει με ευσύνοπτο τρόπο τα βασικά χαρακτηριστικά της αυτοπαρωδίας, μιας βασικής έκφανσης της μοντέρνας παρωδίας.
H αυτοπαρωδία πλέκεται γύρω από τα διαλυτικά στοιχεία της λογοτεχνίας και αμφισβητεί όχι μια συγκεκριμένη λογοτεχνική δομή, αλλά την ίδια τη δραστηριότητα της δημιουργίας οποιασδήποτε λογοτεχνικής μορφής, τη λογοτεχνική υποστασιοποίηση μιας ιδέας σε μορφή. Μ’ αυτόν τον τρόπο η αυτοπαρωδία συνεχίζει την κριτική λειτουργία της παρωδίας αλλά με μια διαφορά. Ενώ η παρωδία έχει από παράδοση στόχο της να δείξει ότι η ζωή, η ιστορία, η πραγματικότητα έχουν καταστήσει παρωχημένο το ένα ή το άλλο λογοτεχνικό ύφος, η λογοτεχνία της αυτοπαρωδίας υπονομεύει την προσπάθεια να επαληθευτεί η ίδια η λογοτεχνική δραστηριότητα με την πράξη της γραφής.
Richard Poirier, «The Politics of Self-Parody», περ. Partisan Review, τόμ. 35, τχ. 3 (καλοκαίρι 1968) 341. Μτφρ. για τους Σελιδοδείκτες: Κατερίνα Κωστίου.