Σε δυο αράδες ο Umberto Eco αποδομεί τις θεωρίες εκείνες που εστιάζουν στον συγγραφέα ως δημιουργό νοήματος και απελευθερώνει και αυτονομεί το κείμενο, θεωρώντας το ικανό να γεννά διαφορετικές και ανεξάντλητες σε αριθμό αναγνώσεις. Λείπει η ρητή αναφορά στην τρίτη παράμετρο: στον αναγνώστη.
Ο συγγραφέας θα ’πρεπε να πεθαίνει μετά τη συγγραφή. Για να μη διαταράσσει την πορεία του κειμένου.
Ουμπέρτο Έκο, Επιμύθιο στο Όνομα του ρόδου, Γνώση, Αθήνα 1993, σ. 14.