Ο μύθος της Μαργαρίτας, βασικό συστατικό του οποίου είναι το απόλυτο πάθος και η καταστροφική δύναμη του έρωτα, ενέπνευσε πολλούς μουσικούς που μελοποίησαν τμήματα του Φάουστ του Goethe. Το ποίημα του Goethe που ακολουθεί σε ελληνική μετάφραση, μελοποίησε το 1814 ο Franz Schubert (1797-1828) για φωνή και πιάνο. Το τραγούδι Gretchen Am Spinnrade (Meine Ruh ist hin), D. 118 γνώρισε μεγάλη επιτυχία και πάρα πολλές εκτελέσεις. Εδώ τραγουδάει η Elisabeth Schwarzkopf και στο πιάνο τη συνοδεύει ο Edwin Fischer (1952, πηγή: OpenLearn ):
(Μονάχη στο ροδάνι της)
Η ησυχία μου πάει, βαριά μού είναι η καρδιά, δεν την ξαναβρίσκω ποτέ, ποτέ μου πια.
Σαν δεν είναι μαζί μου, χάρος είναι η ζωή μου, όλη γύρω η πλάση σα να μου 'χει χολιάσει.
Το δόλιο μου κεφάλι σα να είναι σαλεμένο, το δόλιο λογικό μου κατακομματιασμένο.
Η ησυχία μου πάει, βαριά μού είναι η καρδιά, δεν την ξαναβρίσκω ποτέ, ποτέ μου πια.
Αυτόν στο παραθύρι να δω μονάχα βγαίνω, έξω στο δρόμο μόνο γι' αυτόν πηγαίνω.
Το αγέρωχό του βήμα το ευγενικό κορμί, και το χαμόγελό του και της ματιάς η ορμή.
Κι η μαγεμένη βρύση που τρέχει απ' τη μιλιά του κι όπως το χέρι σφίγγει και αχ, το φίλημά του.
Η ησυχία μου πάει, βαριά μού είναι η καρδιά, δεν την ξαναβρίσκω ποτέ, ποτέ μου πια.
Το στήθος μου σε κείνον να ορμήσει λαχταρά, αχ να μπορούσα πάντα να τον κρατώ σφιχτά,
Και όσο, όσο θέλω γλυκά να τον φιλώ, και μέσα στα φιλιά του να σβήσω, να χαθώ!