Ο τρόπος που οι ποιητές διαβάζουν ποίηση αποτελεί συστηματικό αντικείμενο έρευνας με κεντρικά ερωτήματα αυτά της «ερμηνείας» και «σημασίας» ενός ποιήματος, του «ποιητικού ρυθμού» και της «ποιητικής μονάδας». Στο ποίημα αυτό αξίζει να προσέξουμε ότι το τέλος κάθε στίχου συμπίπτει με τις νοηματικές και συντακτικές ενότητες του ποιήματος και οι παύσεις του ποιητή ανταποκρίνονται στον μεγαλύτερο βαθμό στον οπτικό χωρισμό των στίχων. Δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλα ποιήματα και άλλες αναγνώσεις. Από τον δίσκο O Eλύτης διαβάζει Eλύτη, Διόνυσος.

O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο. Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του αιθέρος, Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι. Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο, Xειμώνα ελάχιστε, H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ’ ένα μικρό τριζόνι κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.

Από τη συλλογή Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό (1960)