Αμάν

Βαλαωρίτης Νάνος

Η οικοδόμηση του ποιήματος γίνεται για το παρακάτω ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη ανεξέλεγκτη, καθώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες εκτός της αλήθειας που πρέπει να συνυπολογιστούν στην επιχείρησή της. Η πορεία της ποιητικής δημιουργίας είναι ανάποδη, από κάτω προς τα πάνω, από τα θεμέλια προς τον αέρα, εφόσον το ποίημα δεν είναι μόνο ένα γραμμένο κείμενο, αλλά διαθέτει όγκο αυτόνομο, τον οποίο αποκτά υποβάλλοντας σε παιγνιώδεις δοκιμασίες τον συγγραφέα του. Όμως, η ψευδαίσθηση της σταθερής και ευμεγέθους βάσης αποκαλύπτεται σταδιακά: κομμάτια ανεξαρτητοποιούνται και χάνουν τη σημασία τους, η ιστορία, προσωπική και λογοτεχνική, ανταγωνίζεται με τη νεωτερικότητα και το τέλος παραμένει ανοιχτό: είναι το τελευταίο σημείο, η κορυφή, που συνοψίζει παραπλανητικά τον όγκο της ποιητικής πυραμίδας. Κάθε ποίημα είναι και μια γέννα από μέσα προς τα έξω, μια διαδρομή από τα χαμηλά προς τα υψηλά, ένα κυνήγι με τον χώρο και τον χρόνο, μια ασθματική καταδίωξη όσων γράφτηκαν, γράφονται και θα γραφτούν σε μια εμπειρία που υποστασιοποιείται μόνο κειμενικά. Η αλήθεια του ποιήματος αποτελεί την εικονική ή μεταφορική προσομοίωση της δημιουργίας και του νοήματός του που εμπεριέχει στην κατασκευαστική και πολυδαίδαλη δυναμική της η ίδια η γλώσσα του.

Η κατασκευή ενός ποιήματος αρχίζει από κάτω Πηδάω διάφορα κομμάτια και δηλώνω άγνοια Περιμένω στη γωνιά του δρόμου να ’ρθει κάτι Το ποίημα οικοδομείται έως τη μητέρα μου Κάτι λείπει μέσα στη νύχτα ένα κομμάτι Ολόκληρο ξεκόλλησε και έπεσε στο νερό Πυραμιδωτές κατασκευές υψώνονται Το σήμερα παραβγαίνει με το χτες Κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος Όλα εν μέρει αποσπασματικά Νομίζω πως έφτασα στο αμήν Τέρμα του τραμ στα Πετρά- λωνα και βγαίνω να περ- πατήσω μόνος μου Να πάρω λίγο Αέρα

Νάνος Βαλαωρίτης, Ήλιος ο δήμιος μιας πράσινης σκέψης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1996, σ. 11.

Λογοτεχνικά κείμενα
Κριτικά κείμενα