Στο πρώτο πλάνο ο Παρθενός ο δηλητηριασμένος με ψυχαρική μελάνη ο ψεύτικος, ο νεκρός ο σκοτωμένος με φακό σε πλούσιο χαρτί από τον Μπουασονά νεκροθάπτη της Ελλάδας — για φόντο χέρια σταυρωμένα μπλεγμένα σε θέση προσευχής εντατικής προσευχής τα χέρια φλύαρα χοντρά εξόχως χοντρά στα δάχτυλα για δαχτυλίδια σύρματα ηλεκτρικά που τρεμοσβούν τη λέξη Ρενάν —ο επίσημος της Ακρόπολης κανδηλανάφτης— πάνου στα μάρμαρα πόδια, κοιλιά, στήθια, χέρια μαλλιά ξέπλεκα της Νταλιλάς αλλά οι τρίχες κομμένες είναι χορεύτρα που βαρέθηκε τα παρκέτα και πηδά σε παλιά μάρμαρα προκλητικά πηδά ανάμεσα σε κολόνες τοποθετημένες φανταστικά από ποιητή μεγαλόπνοο πολύ τον Χερ Καρλ Μπέντεκερ— κι όλα αυτά κάποια έκθεσης Ζαππείου ο προβολέας ρεκλάμα οίκου γαλλικού τα χτυπάει σαδικά με μπουνιές στ’ αυτιά μας έχει απόφαση ο αθεόφοβος να ριμάρει με το φεγγάρι ενώ σε νύχτες πανσελήνου ο φορατζής εισπράττει τα φιλιά που κρύβει ψεύτικης καρυάτιδας η φούστα κι αφήνει σ’ αυτές χοντρές κοιλιές σ’ αυτούς σωληνάρια εξακόσια έξ μόνο κύλινδροι φαίνονται εδώ πέρα κολόνες ίσιες πεσμένες μαρμάρινες και άλλες ρολ-φιλμ, αγκφά, κοντάκ νομισμάτων — τα ρέστα αλλαγμένων δολαρίων και στερλινών κυλινδρικά επίσης οι λέξες ετούτες ζουμερά πέφτουν λέξες εμπνευσμένες από τη φρίκη που μας προξενούν οι κανονιές του Μοροζίνη — τα κανόνια κι αυτά κυλινδρικά κάθε μέρα γκρεμίζουν τις ακρόπολες που αναστηλώνουν άλλοι σε πλάκες αρνητικές φωνάζουν τα κλικ των κοντάκ λέξεις που απαγγέλλει με ρυθμό μηχανής άντλερ κυρία ηθοποιός εκπορνεύει τ’ αυτιά μας μ’ αδύναμο λάρυγγα οχετό της ψυχής της που χύνει τελικά σε χειροκροτήματα — μαύροι αφροί θάλασσας ενετικής.

Νικόλαος Κάλας, Γραφή και φως, Ίκαρος, Αθήνα ²1998, σ. 23-24.