Ένα βασικό ερευνητικό ζητούμενο της σύγχρονης θεωρίας είναι η διερεύνηση της σχέσης μνήμης και αφήγησης — το ζήτημα αυτό είναι ευρύτερο από αυτό της διαπλοκής ιστορίας και μυθοπλασίας, καθώς περιλαμβάνει την προβληματική του βιωμένου παρελθόντος και της ατομικής μνήμης.
Η λογοτεχνία προσφέρει αφηγηματικά μοντέλα για την αφήγηση του τραύματος ενώ ταυτόχρονα προσφέρει μια κοινωνική αρένα πιο ασφαλή (γιατί προστατεύεται από τη μυθοπλασία) από τον ευρύτερο χώρο της πολιτικής και της δημόσιας ιστορίας. Μπορεί να λειτουργήσει, και έτσι έχει λειτουργήσει η λογοτεχνία που μιλάει για τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, ως ένας ενδιάμεσος δημόσιος χώρος στον οποίο δοκιμάστηκαν πρώτα μνήμες και ερμηνείες, οι οποίες αργότερα πέρασαν στην ιστοριογραφία και στη δημόσια αντιπαράθεση.
Βενετία Αποστολίδου, Τραύμα και μνήμη. Η πεζογραφία των πολιτικών προσφύγων, Πόλις, Αθήνα 2010, σ. 21.
