Η παρωδία είναι μια πνευματώδης, αισθητικά ικανοποιητική σύνθεση, σε πρόζα ή στίχο, συνήθως χωρίς κακία, στην οποία μέσα από ελεγχόμενη παραμόρφωση φθάνουν σε υπερβολή οι πιο έντονες ιδιαιτερότητες, θεματολογικές ή υφολογικές, ενός λογοτεχνικού έργου, συγγραφέα, σχολής ή γραφής, με σκοπό να επανεκτιμηθεί το πρωτότυπο.

[…]

Η βασική υφολογική προσέγγιση της παρωδίας κινδυνεύει να την υποβιβάσει αισθητικά και να την περιορίσει σε μια μορφή μίμησης αγνοώντας τις ευρύτερες μεταμυθοπλαστικές και ιστορικές λειτουργίες της. […] Μια ιστορία της παρωδίας θα έδειχνε ότι ενώ η παρωδία βοήθησε να επανεξεταστεί η έννοια της μίμησης και ότι, ενώ η μίμηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τεχνική της παρωδίας, είναι η χρήση της δυσαρμονίας που διαφοροποιεί την παρωδία από άλλες μορφές παράθεσης και λογοτεχνικής μίμησης.

[…]

Η ενσωμάτωση του κειμένου-στόχου γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να διατηρείται η ισορροπία εξάρτησης και ανεξαρτησίας ανάμεσα στα κείμενα. Έτσι ο παρωδών μπορεί να πετύχει και τα δύο: και να επιβεβαιώσει την εγγύτητα προς το κείμενο-στόχο και να διατηρήσει τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του στόχου. Σ’ αυτό η παρωδία διαφέρει από τη σάτιρα, την καρικατούρα, τον αστεϊσμό και άλλες κατηγορίες που μπορεί να αποτελέσουν μορφές λογοτεχνικής κριτικής στην πεζογραφία.

Margaret Rose, Parody/Metafiction: An Analysis of Parody as a Critical Mirror to the Writing and Reception of Fiction, Groom Helm, Λονδίνο 1979, σ. 17, 22 & 35. Μτφρ. για τους Σελιδοδείκτες: Κατερίνα Κωστίου.